Bureaucratie: Wat hebben we het toch goed!

Het volgende verhaal is wat luchtiger dan de vorige dus je kan gerust verder lezen.

Dit is het verhaal over de registratie van de auto! De volgende namen en hun rol in het verhaal moet je/ U even proberen te onthouden omdat het anders niet te volgen is.

Meindert: Eigenaar projekt Duga en Kamp Manuel
Ruben: Jongen uit Nederland die nog niet zo goed Kroatisch kan.
Pili (Ilhad): Werknemer die erg goed engels kan.
Marinko: Vriend van Meindert en nu ook van mij die erg handig is met auto’s
Mile Lula: Man die eigenaar is van verzekering’s maatschappij en die de registratie heeft geregeld van de auto.
Lada: Erg oude gammele auto die het elk moment kan begeven.
Ford Escort: Auto die ongeveer een jaar stil heeft gestaan buiten op ons terrein.

Er was eens een auto die de naam droeg Ford Escort. Deze auto werd aangeschaft door Meindert Jorna toen deze voordelig werd aangeboden. De motor werd gereviseerd en de Ford was klaar om te gaan rijden. Nu moest het zo zijn dat door tijdgebrek en financiën deze Ford twee jaar lang stil stond en niet meer reed. Een andere reden was dat de sleutel verdwenen was en we die niet meer konden vinden.
Op een dag kwam er een jongen uit Nederland naar Kroatië die erg graag een goede auto wou om zijn werk te doen in Kroatië. Ruben zoals deze jongen heette vroeg aan Meindert of de Ford misschien voor hem zou kunnen zijn? Nou was het geval dat de Ford al beloofd was aan iemand anders. En moest Ruben het doen met een Lada Nivia 1600 Jeep 4x4! Een ontzettend grappige auto maar niet erg betrouwbaar.

Op een dag moest Meindert weg en zat Ruben alleen met de Lada! Maar er was goed nieuws Ruben mocht proberen de Ford te registreren. Want Meindert had besloten de auto toch te houden.

Vrijdag:
De eerste stap in de registratie was Marinko! De technicus! Hij ging de auto in orde maken voor de registratie. Bleek tijdens 1 van de testen de Koeler of Kiler in het Kroatisch kapot te zijn want hij lekte enorm. Maar geen vrees! Bosnie is nabij! Ik samen met Pili en Marinko naar bosnie. Na enig gezoek tussen allerlei vage winkeltjes en slopen werd er een tweedehands Kiler gevonden. Voor 50 euro wel te verstaan!
wij weer naar huis. Bleek ook deze Kiler te lekken en stond de auto nog steeds stil.
Het was helaas al te laat om terug te gaan dus besloten Pili en ik om de volgende dag het ding terug te brengen.

Zaterdag:
S’ochtends vroeg toog ik mij met grote angst en beven naar de bosnische grens in de lada.
Met Pili, Salih en Edis. (salih en edis zijn nu even niet van belang)
Eenmaal bij de grens werden we uitvoerig gecontroleerd vanwege de auto en werden we bijna niet doorgelaten. De papieren waren volgens hun niet in orde en de auto had nooit gekeurd mogen worden. (DAT KLOPT!) Toch werden we bij alle drie de hokjes doorgelaten (prijs God) En wij naar de man van de Kiler. En natuurlijk kregen we ons geld niet terug want ze zeiden dat wij hem gebroken hadden. Na een heftige discussie zeiden ze de Kiler te maken, gratis wel te verstaan. (Ondertussen was ik het al aardig zat dat hele gedoe met de grens en deze mensen) Maar goed we kregen dus een gemaakte tweedehands Koeler mee terug.
Eenmaal bij de grens kregen we weer het hele gedoe terwijl we met dezelfde mensen te maken hadden. (wat hebben we het toch goed)

Zondag:
Pili en ik togen ons aan de ford en maakten de hele auto schoon. Hij heeft nog nooit zo geglansd.
S’avonds kwam Marinko de gerepareerde Kiler repareren en de auto deed en reed het fantastisch. Marinko gaf aan niet in de auto te willen rijden naar de keuring vanwege de regels omtrent auto’s die niet geregistreerd zijn. En zei dat hij wel iemand kende.
We spraken af de volgende ochtend in Vojnic elkaar te zien om negen uur.
Maandag: (Let op dit kan verwarrend zijn vanwege de vele namen en ritjes)
08.30: Ik vertrek naar Maljevac om Pili op te halen
09.00: Aankomst in Vojnic Marinko nergens te zien want die heeft zich verslapen.
09.15: Marinko komt aan in Vojnic en neemt ons mee naar de man die het wel kan regelen.
Uiteraard is hij er niet en via de telefoon spreken we af elkaar s’middags om 12 uur te ontmoeten.
09.30: Ik vertel Marinko dat we een probleem hebben namelijk dat het enige pin automaat het niet doet en ik de kosten dus niet kan betalen. Marinko bied aan om ons naar Karlovac te rijden om te pinnen. Een drie kwartier rijden.
12.00: Marinko en wij zijn terug uit Karlovac en zet ons af bij Mile de man die het wel kan regelen. Zelf moet hij er echt vandoor en zegt vaarwel.
12.15: We hebben afspraken gemaakt met Mile een aardige man die voor ons alles gaat regelen voor 150 Kuna (ongeveer 20 euro) Hij regelt dan ook de verzekeringen en alles.
We rijden naar Donja Brusovaca (ons huis) om de ford op te halen met speciale kenteken platen.
12.30: Pili bedenkt zich dat we de enige accu in de Lada hebben laten zitten en die lada staat nog in Vojnic. Geen probleem zegt Mile we vinden wel wat.
13.30: Mile ik en Pili rijden weer terug naar Vojnic want alle pogingen om de ford te starten met een oude accu mislukken.
13.45: Eenmaal in Vojnic (ja alweer!) Blijken de lichten van de lada aan te hebben gestaan en is onze accu leeg! Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah.
Geen probleem zegt Mile en start de lada via zijn auto. Hij zegt rijdt maar met lada naar huis we ontmoeten elkaar daar.
14.15: Ik ben thuis en wacht op Mile. Mile zijn diesel is op en komt met een vrachtwagen naar ons toe.
14.30: De koppeling van de Ford is Kapot! AaAAaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah.
15.15: Via een hele rare manier komen we in Vojnic aan (ja alweer!) En Mile brengt ons naar een man die de auto wel fixen kan. En dat doet ie erg goed.
16.00: Ja het is waar we zijn opweg naar Duga Resa waar het keuring station zich bevind.
ongeveer een uur rijden.
17.00: De auto word gekeurd en goed bevonden! Ja het is waar! Mile vertelt ons dat we nu naar de politie moeten in Vojnic om de papieren te laten goedkeuren en daarna moeten we weer terug naar Duga Resa om de kenteken platen op te kunnen halen.
Dit moet morgen vanwege de openingstijden van de politie.
18.30: Ik ben weer thuis, helemaal kapot en heb de meest frustrerende dag achter de rug tot nu toe in mijn leven.

Dinsdag:
Ik en Pili zijn op weg naar de politie in Vojnic. Eenmaal daar zegt de politie agent dat mijn volmacht om de auto te laten registreren niet voldoende is. Want mijn volmacht gaat over het gehele Kamp Manuel en is niet gespecificeerd dat ik het recht heb om de auto te registreren.
Het maakt de man niet uit dat ik met mijn volmacht het recht heb om voor mezelf een nieuwe volmacht op te stellen. Zwaar gefrustreerd maar ook wel met een lach op mijn gezicht togen Pili en ik ons naar Karlovac (een uur rijden) In de lada (Wat kan dat beestje drinken zeg)
In Karlovac wouden we namelijk via de notaris voor mezelf een nieuwe volmacht op te laten stellen. (ja je moet toch maar wat proberen hier) Maar de notaris wilde mijn volmacht over het gehele kamp Manuel niet accepteren iets wat hij zelf in mijn bijzijn heeft getekent???????????
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH
Ik Meindert bellen in Nederland en om advies gevraagd. Meindert beloofd voor ons een volmacht op te stellen in Nederland en te laten legaliseren en te faxen. Dit kan pas morgen maar ja ben nu al wel wat gewend. Wij weer terug naar huis.

Woensdag:
Ik en Pili wachten op bericht van Meindert dat hij klaar is om te faxen. Rond 11.00 uur belt Meindert met het bericht dat hij wil faxen maar dat het nummer van het postkantoor niet meer klopt. Of wij even naar Vojnic willen rijden om te vragen om het nieuwe nummer en om daar te wachten op de fax. Willen we wegrijden met de Lada (ja je raad het al) Is de Lada gestorven. Wat we ook proberen rijden doet hij niet meer.
Maar geen nood we bellen Marinko en gek als hij is komt hij ons halen en rijd ons naar Vojnic. Bij het postkantoor wachten we vol geduld op de fax. Een half uur later horen we dat de fax niet werkt (sorry!) AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH
Meindert vertelt ons via de sms dat wij wel naar het rode kruis gebouw kunnen gaan voor hulp. Eenmaal daar worden we fantastisch geholpen en mogen we de fax laten komen.
Het is nu inmiddels 13.30 en om twee uur sluit het kantoor van de politie!
Om 13.55 komt de fax binnen. Marinko scheurt met 100 kilometer per uur naar de supermarkt om de fax te laten kopieren. Pili sprint de supermarkt in en uit. Met 100 kilometer per uur naar de politie. Pili en Ik springen uit de auto en rennen het politie bureau in. 14.00 Net op …… TIJD!!!!!!! JEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE
En ja hij legaliseert de documenten! 14.15 Marinko Ik en Pili Naar Duga Resa (een uur rijden)
En Ja we krijgen de kenteken platen.
Terug in de auto kan ik niks meer zeggen ben ZO moe en helemaal gesloopt van de afgelopen dagen.

Nu twee dagen later rijd ik met de Ford heerlijk over de kroatische wegen. Zoevend en met een glimlach op mijn gezicht nadenkend over deze raarste week uit mijn leven. God is goed!