Het was een regenachtige dag in Kroatie. Vermoeid van het weer zat ik lekker binnen tv te kijken en te genieten van het warme vuurtje en een lekker bakje koffie. Maar toen!
Danijel had enige weken geleden een verlaten puppy gevonden en die meegenomen naar huis en verzorgd. Een lief beestje en Danijel werd dan ook gehecht aan het beestje en besloot deze naar Nederland te sturen naar zijn vrouw zodat deze hond dan hun hond zou worden.
Via een organisatie kwam Danijel in contact met een man die de hond (scruffy) wel wou vervoeren naar Nederland. En er werden afspraken gemaakt voor het vervoer. Maar op deze bewuste dag belde de man dat zijn vader heel erg ziek was geworden en dat hij halsoverkop naar Nederland zou gaan en wou graag de hond meenemen. Of wij even naar Rijeka konden rijden!
Nou vind ik dat niet zo erg natuurlijk. De bij nader inzien 200 kilometer lange heenrit was natuurlijk zo gepiept. En in Kroatië doen we niet zo moeilijk over lange afstanden. Dus ik klapte mijn laptopje in en goot de koffie in 1 teug naar binnen. LET’S GO!
Vol goede moed togen wij ons dus in de regen naar Rijeka. Nadat wij op de autosnelweg waren aangekomen bij Karlovac begonnen de heuvels van Kroatie zich te vormen naar bergen en begon mijn oude ford te pruttellen en te hard te werken vanwege de steile klimmen. En was ik vaak genoodzaakt om met 40 kilometer per uur de berg op te rijden. (Voor Emanuel een beetje gelijk aan de audi 80 toen in Zwitserland toen wij naar boven reden)
Toen opeens keek ik naar links en zei tegen Danijel “ligt daar nou sneeuw?” En ja hoor hoe verder we reden des te meer sneeuw we tegenkwamen en op een gegeven moment hoe kan het dan ook anders begon het te sneeuwen. (Met sneeuw bedoel ik dan een sneeuwstorm die tussen de bergketens vastzit met windkracht 7) De politie hield alle vrachtwagens tegen en die mochten niet meer verder. Maar wij mochten gewoon door tuffen en met 40 tot 50 kilometer per uur gingen we verder. Een drie uur later komen we door een grote tunnel aan bij de zee. KRAAKHELDERE lucht met zonsondergang bij een prachtige stad aan de zee. Rijeka! Echt bizar de wisseling van het weer. Door 1 tunnel. Maar goed we droppen de hond op de afgesproken plek die alleen mensen in Kroatië kunnen bedenken (zo onlogisch) En ik begin te twijfelen of ik nog wel terug moet rijden. Het is inmiddels 7 uur s’avonds en maak me echt zorgen over de sneeuw. Maar na een klein stukje terug te hebben gereden besluit ik het toch te proberen.
Eenmaal op de terug weg komen we door dezelfde lange tunnel aan de andere kant uit. Prijs God geen sneeuw meer! Lekker regenbuitje dat wel maar we kunnen doorrijden en we gaan berg af (Oooooooooooooh mijn ford kan 120!) Toch nog drie uur overgedaan en tussendoor nog even uitgebreid gegeten in Karlovac en boodschappen gedaan. Komen we in Donja Brusovaca windstil en geen regen???????????????????? Raar Land
Elf uur s’avonds kom ik thuis ga op de bank zitten en zeg! WELTERUSTEN !
Greet Rups
Uit liefde voor mij gered! Uit liefde voor Hem gegaan!
Who is Rups
- Ruben en Inga Blokker
- Wij zijn Inga en Ruben Blokker! Samen zijn wij op zoek naar wat God voor ons leven in petto heeft. Wij doen dat door op zoek te gaan naar wijze LEVENSLESSEN! Dit door raad en daad van andere voorbeelden in ons leven. Wij doen dit door op ONDERZOEK uit te gaan. Nieuwe gebieden te betreden en nieuwe dingen te proberen. En wij doen dat door onzelf en anderen te helpen ONTWIKKELLEN tot wat God voor ons en de ander bedoeld heeft in zijn volle beeld van ons en de ander. Ons werk bevind zich in Roemenie. Na een stage van drie maanden hebben wij besloten om ons hier voor langere tijd te gaan binden aan de gemeente van Jurjen en Dana Nagel. Wij geloven dat God ons geroepen heeft hier en voorziet op een bijzondere manier in aansluiting met de gemeente. Wij weten ons echt op ons plekje en zien uit naar war God allemaal door ons heen wil gaan doen. Er is in ieder geval nog genoeg te doen! ☺ Een mens bedenkt plannen en voert uiteindelijk het werk van God uit! Dat hebben wij mogen ervaren en zien dat als een grote zegen in ons leven. In afhankelijkheid zijn van hem! Blijf ons volgen en leef met ons mee! Bid en strijd mee voor de mensen in Roemenie en de gemeente waarin wij mogen dienen!
Geschiedenis, Toekomst en Visie
Veel mensen vragen mij "hoe kom je op het idee?" Nou omdat ik niet zo goed ben in het uitleggen komt hier het geschrevene!
Na mijn studie voor Restaurateur (middelbare hotelschool)
kwam ik terecht op Landgoed de Horst in Driebergen waar ik
als Object Leider Housekeeping kwam te werken. Een uitdagende en verantwoordelijke baan. Maar ook heel zwaar geestelijk en lichamelijk. Na een hele hoop goede en slechte dingen kwam er aan mijn periode daar abrupt een eind. Ik moest uit eigen overweging snel iets anders zoeken omdat het contact tussen mij en mijn werkgever erg slecht was geworden. Ik had binnen drie dagen een nieuwe baan gevonden en binnen 5 werkdagen mocht ik bij mijn wergever weg.
Ik kwam terecht bij de VHC Kreko groep in Ede, waar ik als commercieel medewerker aan de slag mocht. In het begin ging het erg goed en vond ik het nog wel leuk alleen had ik in mijn achterhoofd al de keuze gemaakt dit werk niet te blijven doen omdat het nogal onder mijn niveau (geestelijk denkend dan!) lag. Geestelijk ging ik hierdoor achter uit en kwam ik in een periode waarin ik geen vreugde meer ervaarde in alles wat ik ondernam.
Tijdens dit alles had ik de ambitie om als Butler te gaan werken in een ver en exotisch oord. Niet ten eerste voor de functie (die mij heel erg aanpreekt) maar eigenlijk omdat ik een uitvlucht zocht uit mijn bestaan zoals ik het kende. Maar wat ik ook probeerde het mocht niet baten. Ik kwam er telkens dichtbij maar als het puntje bij het paaltje kwam greep ik er altijd net naast. Zwaar frustrerend en het maakte het er niet makkelijker op.
Gevolg hiervan was dat ik een een dip terecht kwam waar ik nu soms nog wel eens last heb. Ik kreeg lichamelijke klachten zoals moeheid op de raarste momenten (slapen onder de douche was een veel voorkomend probleem). Ik had geen energie meer over om tijd en liefde in andere te steken. Geestelijk kreeg ik last van woede (een emotie die ik nog niet goed kende) teleurstellingen in alles wat ik zag en deed. En teneergeslagen volgde ik mijn weg door het leven.
Het enige wat ik mij kan bedenken dat het gevolg was voor dit hele gebeuren is dat ik geen Doel voor ogen had. Niets en niemand motiveerde me om de draad weer op te pakken om door de gaan of opnieuw te beginnen. Het deed me allemaal niks meer.
Uit de pure frustratie over dit alles besloot ik om voor mijn vakantie mijn baan op te zeggen. In geloof dat het allemaal wel goed zou komen. (thanks email!) Ik maakte in mijn hoofd de keuze om alles achter me te laten en voor 1 keer in mijn leven iets impulsiefs te doen.
Toen mocht ik mee op zendingsreis naar Kroatie. Samen met de jeugdgroep van de Evangelische Gemeente Jonah in Ede. Ik zal eerlijk zeggen dat ik er totaal geen zin in had en in mijn hart had ik eigenlijk al vaarwel gezegd tegen de groep. Investeren en motiveren was er niet meer bij omdat ik telkens weer zo moe was.
Na een eerste week in Kroatie (oh ja daar waren we heen, naar Meindert en Samira Jorna) was ik steeds meer lichamelijk en geestelijk uitgerust. En kwam ik weer een beetje tot leven doordat ik uit de dagelijkse sleur kwam. Ik prijs God dat wij hout mogen hakken! Niets is zo ontspannend en recreatief als dat.
De tweede week zouden we een kinderkamp leiden aan de zee. Nou heb ik niets met kinderen dus ik zag er als een berg tegenop. Maar wat schetste mijn verbazing er was verbazingwekkend veel tieners en jeugd aanwezig. En die groep doet mij heel erg wat. Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik kinderen wel schattig leuk en lief vind alleen met tieners en jeugd heb ik net effe wat meer. Dus het kamp werd opeens weer interesant.
Na een hele intensieve maar super vruchtbare week van Sporten, praten, zwemmen, zeeegels plukken, zwemmen, verbranden, zwemmen, zingen, bidden, ravotten enz. kwam er bij het afscheid iets wat ik nooit meer zal vergeten. Ik had tijdens de week al besloten om Meindert een maand of twee te gaan helpen met, je raadt het al, Houthakken en praktische dingen. Ik had God om bevestiging gevraagd. En die kwam in Viervoud! Als allereerste kreeg ik van een jongen een brief. In het kroatisch geschreven en door een Engels sprekende kroaat vertaald. De brief raakte mijn hart omdat ik ondanks mijn eigen falen en missers zo ontzettend veel voor die jongen kon betekenen. En voor het eerst in tijden voelde ik voldoening en rust over mijzelf. Toen kwam er een tweede brief. Door een andere jongen geschreven die goed engels kon en een brief waarin God mij bevestigde over mijn terugkomst. Ik huil nooit maar de brief raakte mijn hart en zelfs de geharde Ruben moest een traantje wegpinken. Bij het wegrijden van de camping aan de zee zat de jongen van de eerste brief aan het eind van de weg met zijn hoofd op zijn handen te huilen en hij kon niet opkijken terwijl wij toeterend en zwaaiend langsreden. Ik zal het nooit meer vergeten. Na een lange dag rijden kwamen we voor de laatste keer bij Meindert aan om ons voor te bereiden op ons vertrek. De buurjongen van Meindert die op het huis had gepast kwam kijken wie er waren en zonder een woord te wissellen zonder enig duidelijke toenadering van mij uit is deze jongen de rest van de twee dagen achter me aan gelopen. En met handen en voeten werden we de beste maatjes. Ik vond dat zo bijzonder dat iets in mij (ik zeg God) mij de kracht en energie en liefde voor die gasten gaf en geeft. Zonder een woord een band krijgen door God heen. Bijzonder.....
Terug in Nederland maakte ik nogmaals de keuze en mailde Meindert dat ik graag langer wou blijven. En gelukkig mocht dat!
Wat ik nu ga doen in Kroatie is het volgende:
Samen met Meindert ga ik voor de jeugd en tieners een plek creeren waar zij zichzelf kunnen zijn. Zich gesteund kunnen voelen en waar nodig gestuurd kunnen worden. Een plek waar zij de machtige hand van God mogen leren kennen. Het enige in mijn leven dat telt. En ik hoop dat het in hun leven ook mag gaan gelden. Dit bereiken we door relatie met ze aan te gaan. De vorm en manier waarop zal nog verder bekend worden gemaakt maar relatie aangaan met ze en ze de liefde van God laten zien is mijn primaire doel.
Mijn secundaire doel dat gelijk staat aan nummer 1 is het dienen van Meindert en Samira in alles wat zij ondernemen. In praktische zaken maar ook in steun door mijn aanwezigheid. Op mijn beurt hoop ik ontzettend veel te leren over het werken "in het veld" Van iemand die mij daar heel veel over kan vertellen. Meijdo!
Ik geloof dat God de weg bereidt heeft en klaargemaakt door alles wat ik heb meegemaakt en geleerd. De keuzes die ik maakte en gemaakt heb zijn in zijn handen geweest en hij geeft de kracht om door te gaan. Zijn oneindige liefde voor mij is ontzagwekkend!.
Voor hem alle dank!
Ik zal blijven gaan waar hij mij zend en ik zie wel wanneer en waar ik terug kom of heenga!
Rups.....
Na mijn studie voor Restaurateur (middelbare hotelschool)
kwam ik terecht op Landgoed de Horst in Driebergen waar ik
als Object Leider Housekeeping kwam te werken. Een uitdagende en verantwoordelijke baan. Maar ook heel zwaar geestelijk en lichamelijk. Na een hele hoop goede en slechte dingen kwam er aan mijn periode daar abrupt een eind. Ik moest uit eigen overweging snel iets anders zoeken omdat het contact tussen mij en mijn werkgever erg slecht was geworden. Ik had binnen drie dagen een nieuwe baan gevonden en binnen 5 werkdagen mocht ik bij mijn wergever weg.
Ik kwam terecht bij de VHC Kreko groep in Ede, waar ik als commercieel medewerker aan de slag mocht. In het begin ging het erg goed en vond ik het nog wel leuk alleen had ik in mijn achterhoofd al de keuze gemaakt dit werk niet te blijven doen omdat het nogal onder mijn niveau (geestelijk denkend dan!) lag. Geestelijk ging ik hierdoor achter uit en kwam ik in een periode waarin ik geen vreugde meer ervaarde in alles wat ik ondernam.
Tijdens dit alles had ik de ambitie om als Butler te gaan werken in een ver en exotisch oord. Niet ten eerste voor de functie (die mij heel erg aanpreekt) maar eigenlijk omdat ik een uitvlucht zocht uit mijn bestaan zoals ik het kende. Maar wat ik ook probeerde het mocht niet baten. Ik kwam er telkens dichtbij maar als het puntje bij het paaltje kwam greep ik er altijd net naast. Zwaar frustrerend en het maakte het er niet makkelijker op.
Gevolg hiervan was dat ik een een dip terecht kwam waar ik nu soms nog wel eens last heb. Ik kreeg lichamelijke klachten zoals moeheid op de raarste momenten (slapen onder de douche was een veel voorkomend probleem). Ik had geen energie meer over om tijd en liefde in andere te steken. Geestelijk kreeg ik last van woede (een emotie die ik nog niet goed kende) teleurstellingen in alles wat ik zag en deed. En teneergeslagen volgde ik mijn weg door het leven.
Het enige wat ik mij kan bedenken dat het gevolg was voor dit hele gebeuren is dat ik geen Doel voor ogen had. Niets en niemand motiveerde me om de draad weer op te pakken om door de gaan of opnieuw te beginnen. Het deed me allemaal niks meer.
Uit de pure frustratie over dit alles besloot ik om voor mijn vakantie mijn baan op te zeggen. In geloof dat het allemaal wel goed zou komen. (thanks email!) Ik maakte in mijn hoofd de keuze om alles achter me te laten en voor 1 keer in mijn leven iets impulsiefs te doen.
Toen mocht ik mee op zendingsreis naar Kroatie. Samen met de jeugdgroep van de Evangelische Gemeente Jonah in Ede. Ik zal eerlijk zeggen dat ik er totaal geen zin in had en in mijn hart had ik eigenlijk al vaarwel gezegd tegen de groep. Investeren en motiveren was er niet meer bij omdat ik telkens weer zo moe was.
Na een eerste week in Kroatie (oh ja daar waren we heen, naar Meindert en Samira Jorna) was ik steeds meer lichamelijk en geestelijk uitgerust. En kwam ik weer een beetje tot leven doordat ik uit de dagelijkse sleur kwam. Ik prijs God dat wij hout mogen hakken! Niets is zo ontspannend en recreatief als dat.
De tweede week zouden we een kinderkamp leiden aan de zee. Nou heb ik niets met kinderen dus ik zag er als een berg tegenop. Maar wat schetste mijn verbazing er was verbazingwekkend veel tieners en jeugd aanwezig. En die groep doet mij heel erg wat. Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik kinderen wel schattig leuk en lief vind alleen met tieners en jeugd heb ik net effe wat meer. Dus het kamp werd opeens weer interesant.
Na een hele intensieve maar super vruchtbare week van Sporten, praten, zwemmen, zeeegels plukken, zwemmen, verbranden, zwemmen, zingen, bidden, ravotten enz. kwam er bij het afscheid iets wat ik nooit meer zal vergeten. Ik had tijdens de week al besloten om Meindert een maand of twee te gaan helpen met, je raadt het al, Houthakken en praktische dingen. Ik had God om bevestiging gevraagd. En die kwam in Viervoud! Als allereerste kreeg ik van een jongen een brief. In het kroatisch geschreven en door een Engels sprekende kroaat vertaald. De brief raakte mijn hart omdat ik ondanks mijn eigen falen en missers zo ontzettend veel voor die jongen kon betekenen. En voor het eerst in tijden voelde ik voldoening en rust over mijzelf. Toen kwam er een tweede brief. Door een andere jongen geschreven die goed engels kon en een brief waarin God mij bevestigde over mijn terugkomst. Ik huil nooit maar de brief raakte mijn hart en zelfs de geharde Ruben moest een traantje wegpinken. Bij het wegrijden van de camping aan de zee zat de jongen van de eerste brief aan het eind van de weg met zijn hoofd op zijn handen te huilen en hij kon niet opkijken terwijl wij toeterend en zwaaiend langsreden. Ik zal het nooit meer vergeten. Na een lange dag rijden kwamen we voor de laatste keer bij Meindert aan om ons voor te bereiden op ons vertrek. De buurjongen van Meindert die op het huis had gepast kwam kijken wie er waren en zonder een woord te wissellen zonder enig duidelijke toenadering van mij uit is deze jongen de rest van de twee dagen achter me aan gelopen. En met handen en voeten werden we de beste maatjes. Ik vond dat zo bijzonder dat iets in mij (ik zeg God) mij de kracht en energie en liefde voor die gasten gaf en geeft. Zonder een woord een band krijgen door God heen. Bijzonder.....
Terug in Nederland maakte ik nogmaals de keuze en mailde Meindert dat ik graag langer wou blijven. En gelukkig mocht dat!
Wat ik nu ga doen in Kroatie is het volgende:
Samen met Meindert ga ik voor de jeugd en tieners een plek creeren waar zij zichzelf kunnen zijn. Zich gesteund kunnen voelen en waar nodig gestuurd kunnen worden. Een plek waar zij de machtige hand van God mogen leren kennen. Het enige in mijn leven dat telt. En ik hoop dat het in hun leven ook mag gaan gelden. Dit bereiken we door relatie met ze aan te gaan. De vorm en manier waarop zal nog verder bekend worden gemaakt maar relatie aangaan met ze en ze de liefde van God laten zien is mijn primaire doel.
Mijn secundaire doel dat gelijk staat aan nummer 1 is het dienen van Meindert en Samira in alles wat zij ondernemen. In praktische zaken maar ook in steun door mijn aanwezigheid. Op mijn beurt hoop ik ontzettend veel te leren over het werken "in het veld" Van iemand die mij daar heel veel over kan vertellen. Meijdo!
Ik geloof dat God de weg bereidt heeft en klaargemaakt door alles wat ik heb meegemaakt en geleerd. De keuzes die ik maakte en gemaakt heb zijn in zijn handen geweest en hij geeft de kracht om door te gaan. Zijn oneindige liefde voor mij is ontzagwekkend!.
Voor hem alle dank!
Ik zal blijven gaan waar hij mij zend en ik zie wel wanneer en waar ik terug kom of heenga!
Rups.....
Ondersteuning
Voor mijn reis wordt ik in Geestelijk en Praktisch opzicht door veel mensen ondersteund. Ten eerste door mijn familie die door hun liefde heen mij gemaakt en gevormd hebben.
Emanuel en Esther Blokker zullen mijn thuisfrontcommisie zijn en bij vragen of dergelijke kunt u met hun contact opnemen.
Emanuel en Esther Blokker
Corversbos 23
6718 HK Ede
0318- 611200
emanuelblokker@hotmail.com
Zou jij/ u mij willen steunen in mijn werk en daarbij indirect Project Duga waar ik aan ga deelnemen? Graag want dat zal altijd nodig zijn :) Neemt u dan contact met me op of met Emanuel en Esther.
Verdere gegevens volgen nog want nog niet alles is bekend. U kunt mij bereiken op 0652680322 of via rblokker@solcon.nl
Alvast hartelijk bedankt!
Ruben....
Emanuel en Esther Blokker zullen mijn thuisfrontcommisie zijn en bij vragen of dergelijke kunt u met hun contact opnemen.
Emanuel en Esther Blokker
Corversbos 23
6718 HK Ede
0318- 611200
emanuelblokker@hotmail.com
Zou jij/ u mij willen steunen in mijn werk en daarbij indirect Project Duga waar ik aan ga deelnemen? Graag want dat zal altijd nodig zijn :) Neemt u dan contact met me op of met Emanuel en Esther.
Verdere gegevens volgen nog want nog niet alles is bekend. U kunt mij bereiken op 0652680322 of via rblokker@solcon.nl
Alvast hartelijk bedankt!
Ruben....
3 opmerkingen:
weet je hoe cool! Jij bent echt goed, Rups!!
Hi Ruben,
Erg leuk geschreven!! Complimenten!
Ik ben Shermain, de vrouw van Danijel. Vind het echt tof dat je dit allemaal wou doen. Heel knap dat je het zo had volgehouden en ik waardeer het enorm.
Kleine Scruffy groeit al snel en vindt het geweldig hier in NL. Ze voelt zich al helemaal thuis, soms 'teveel' thuis..Ze valt de kleine maltezer aan..
Helaas is de man die ziek geworden was eergisteren overleden.
Geniet nog van je laatste dagen in Kroatie. Sterkte alvast en een goede terugreis naar NL.
Succes in de toekomst met je baan waar het ook zal zijn :)
Shermain
Inga!!! It's so good to hear from you!! I wish I could read your blog, but I'm afraid I'm very confined to English and Evrit... :)
We should skype some time! I would love to hear how your husband are doing!
Kim
Een reactie posten