Het was een regenachtige dag in Kroatie. Vermoeid van het weer zat ik lekker binnen tv te kijken en te genieten van het warme vuurtje en een lekker bakje koffie. Maar toen!
Danijel had enige weken geleden een verlaten puppy gevonden en die meegenomen naar huis en verzorgd. Een lief beestje en Danijel werd dan ook gehecht aan het beestje en besloot deze naar Nederland te sturen naar zijn vrouw zodat deze hond dan hun hond zou worden.
Via een organisatie kwam Danijel in contact met een man die de hond (scruffy) wel wou vervoeren naar Nederland. En er werden afspraken gemaakt voor het vervoer. Maar op deze bewuste dag belde de man dat zijn vader heel erg ziek was geworden en dat hij halsoverkop naar Nederland zou gaan en wou graag de hond meenemen. Of wij even naar Rijeka konden rijden!
Nou vind ik dat niet zo erg natuurlijk. De bij nader inzien 200 kilometer lange heenrit was natuurlijk zo gepiept. En in Kroatië doen we niet zo moeilijk over lange afstanden. Dus ik klapte mijn laptopje in en goot de koffie in 1 teug naar binnen. LET’S GO!
Vol goede moed togen wij ons dus in de regen naar Rijeka. Nadat wij op de autosnelweg waren aangekomen bij Karlovac begonnen de heuvels van Kroatie zich te vormen naar bergen en begon mijn oude ford te pruttellen en te hard te werken vanwege de steile klimmen. En was ik vaak genoodzaakt om met 40 kilometer per uur de berg op te rijden. (Voor Emanuel een beetje gelijk aan de audi 80 toen in Zwitserland toen wij naar boven reden)
Toen opeens keek ik naar links en zei tegen Danijel “ligt daar nou sneeuw?” En ja hoor hoe verder we reden des te meer sneeuw we tegenkwamen en op een gegeven moment hoe kan het dan ook anders begon het te sneeuwen. (Met sneeuw bedoel ik dan een sneeuwstorm die tussen de bergketens vastzit met windkracht 7) De politie hield alle vrachtwagens tegen en die mochten niet meer verder. Maar wij mochten gewoon door tuffen en met 40 tot 50 kilometer per uur gingen we verder. Een drie uur later komen we door een grote tunnel aan bij de zee. KRAAKHELDERE lucht met zonsondergang bij een prachtige stad aan de zee. Rijeka! Echt bizar de wisseling van het weer. Door 1 tunnel. Maar goed we droppen de hond op de afgesproken plek die alleen mensen in Kroatië kunnen bedenken (zo onlogisch) En ik begin te twijfelen of ik nog wel terug moet rijden. Het is inmiddels 7 uur s’avonds en maak me echt zorgen over de sneeuw. Maar na een klein stukje terug te hebben gereden besluit ik het toch te proberen.
Eenmaal op de terug weg komen we door dezelfde lange tunnel aan de andere kant uit. Prijs God geen sneeuw meer! Lekker regenbuitje dat wel maar we kunnen doorrijden en we gaan berg af (Oooooooooooooh mijn ford kan 120!) Toch nog drie uur overgedaan en tussendoor nog even uitgebreid gegeten in Karlovac en boodschappen gedaan. Komen we in Donja Brusovaca windstil en geen regen???????????????????? Raar Land
Elf uur s’avonds kom ik thuis ga op de bank zitten en zeg! WELTERUSTEN !
Greet Rups
zondag 9 maart 2008
woensdag 20 februari 2008
Stop Politie!
Donja Brusovaca ligt niet zo heel ver van de grens met Bosnië af. Daardoor heb ik heel erg veel de grens moeten oversteken. Want in Bosnië spreken en kennen we veel mensen. Ook ben ik in Bosnië geregistreerd en woon ik volgens de wet daar. Nou ken ik ondertussen de mensen bij de grens erg goed en weten hun ondertussen ook erg goed wie ik ben. Dus ontstaan er leuke en minder leuke relaties. De leuke relaties laten me dan ook ondertussen zonder slag of stoot door want ze weten wie ik ben en dat alles gewoon in orde is. Er ontstaat zelfs een routine waarbij de gebruikelijk zinnen en de gebruikelijke glimlach elke dag hetzelfde zijn. De minder leuke relaties zoeken stug elke dag naar iets verkeerds maar vinden uiteraard niks maar ja ze moeten toch wat.
Nou is het de laatste week erg druk geweest met de politie bij de grens en in het land. Namelijk ik werd op een dag wakker van stemmen op het erf en Lana de hond die tekeerging. Ik trok snel mijn kleren aan en liep door de deur naar buiten. Staat er een politie auto op het erf! Euuuuh goedemorgen??? De politie agent in kwestie stelde zich netjes voor en begon een verhaal in het Kroatisch dat ik vanwege de snelheid en moeilijk taalgebruik niet begreep. Dus ik Daniel uit zijn bed gehaald met de woorden “Daniel de politie wil met me praten! Kun jij even helpen” Bleek dat deze agent op zoek was naar een paar jongens die waarschijnlijk iets hadden uitgehaald en waren bij ons terecht gekomen. Maar ja wij hadden niemand over de vloer. En we wisten natuurlijk van niets.
De dag erna reed ik met de toegestane snelheid over de weg toen ik voor geen enkele reden werd aangehouden en mijn papieren werden gecontroleerd. Maar ja uiteraard was er niks aan de hand. Maar ik krijg steeds meer het idee dat ze zich een beetje vervelen. Bij de grens en de politie in het land zelf.
Op een avond was ik bij de grens en terwijl de ene man mijn papieren uitgebreid doornam zag ik op de achtergrond het computerscherm met het welbekende spelletje Patience. Ze vervelen zich gewoon. En ook al kennen ze je goed ze blijven de papieren elke keer weer bekijken alsof je er voor het eerst bent. Ondertussen is mijn paspoort al bijna vol van alle stempels maar ja op een gegeven moment begrijpen ze toch wel dat het geen zin heeft???
Ze zullen hun werk wel doen!
Nou is het de laatste week erg druk geweest met de politie bij de grens en in het land. Namelijk ik werd op een dag wakker van stemmen op het erf en Lana de hond die tekeerging. Ik trok snel mijn kleren aan en liep door de deur naar buiten. Staat er een politie auto op het erf! Euuuuh goedemorgen??? De politie agent in kwestie stelde zich netjes voor en begon een verhaal in het Kroatisch dat ik vanwege de snelheid en moeilijk taalgebruik niet begreep. Dus ik Daniel uit zijn bed gehaald met de woorden “Daniel de politie wil met me praten! Kun jij even helpen” Bleek dat deze agent op zoek was naar een paar jongens die waarschijnlijk iets hadden uitgehaald en waren bij ons terecht gekomen. Maar ja wij hadden niemand over de vloer. En we wisten natuurlijk van niets.
De dag erna reed ik met de toegestane snelheid over de weg toen ik voor geen enkele reden werd aangehouden en mijn papieren werden gecontroleerd. Maar ja uiteraard was er niks aan de hand. Maar ik krijg steeds meer het idee dat ze zich een beetje vervelen. Bij de grens en de politie in het land zelf.
Op een avond was ik bij de grens en terwijl de ene man mijn papieren uitgebreid doornam zag ik op de achtergrond het computerscherm met het welbekende spelletje Patience. Ze vervelen zich gewoon. En ook al kennen ze je goed ze blijven de papieren elke keer weer bekijken alsof je er voor het eerst bent. Ondertussen is mijn paspoort al bijna vol van alle stempels maar ja op een gegeven moment begrijpen ze toch wel dat het geen zin heeft???
Ze zullen hun werk wel doen!
vrijdag 25 januari 2008
Pijn en leed: Wat hebben we het toch goed!
De volgende drie post gaan over wat serieuzere zaken behalve de laatste. Ik hoop dat jullie de tijd willen nemen om ze te lezen en samen met mij te leren over het leven en God.
Ik heb vaak in mijn leven gedacht waarom overkomt me dit? Waarom nu juist bij mij? En ik weet zeker dat u en jij deze gedachtes zelf ook ervaren hebben.
Sinds ik in Kroatië ben ervaar ik een nieuwe les die ik geleerd heb over pijn en leed. En ik hoop dat door deze post jullie zullen zien hoe goed God voor ons is en hoe makkelijk we het eigenlijk hebben. Ik zeg expres WE omdat ik mijzelf hierbij net zo goed aankijk als een ander.
De mensen van Kroatie leven in een verscheurd land. Niet alleen door de oorlog maar ook door de mensen die zo ontzettend verschillend zijn in geloof, overtuigingen of politieke voorkeur. Ik merk in al de contacten die ik heb dat er een bepaalde vorm van depressie ligt in de harten van de mensen. En dan voornamelijk wat ik zie in de jongeren. Als ik in gesprek ben over gevoelens die de jongeren hebben of wat ze nu ervaren dan proef ik de strijd in hun leven. Maar wat voor hun vooral moeilijk is; is dat ze niet gewend zijn erover te praten. Of zelfs maar erover te denken. En dat terwijl ze bijna allemaal een vervelende thuis situatie hebben of te maken hebben met armoede. Hier boven op zijn er ook nog eens weinig kansen voor hun om hun leven beter te maken.
Ik weet uit eigen ervaring dat een mens het nodig heeft om soms zijn frustraties en diepe gevoelens te delen. Ook weet ik dat dat weer ontzettend moeilijk is. Zelfs bij ons in Nederland.
De jongeren hier kunnen in bijna alle gevallen niet dit doen. Ze staan in feite alleen. De oorzaak hiervan is onder andere een stukje cultuur. Mannen moeten stoer zijn en vrouwen dienen mooi te zijn en maar met elkaar alles op te lossen. Communicatie in huwelijken of relaties heb ik nog niet mogen zien. En alles maar dan ook echt alles blijft oppervlakkig of gewoon ronduit nergens over. Maar diep van binnen voel ik een wereld van emotie en gevoelens die ze zo graag zouden willen delen maar dat zo moeilijk kunnen. Een vader is iemand die je geld geeft. Een moeder die je de opdracht geeft om iets te doen. Een broer moet je stoer tegen doen. Een zus moet je negeren. Dit is natuurlijk niet altijd zo maar wat ik tot nu toe gezien heb is zo.
Maar wat betekent dit voor mij en voor jou/ u??? In Nederland hebben wij de kans en de mogelijkheid om onze emoties te delen. We hebben bijna allemaal een familie, vrienden een kerk of iets of iemand om je gevoelens mee te delen. Echt waar soms denk je in Nederland dat je er alleen voor staat. Maar nu ik hier in Kroatie ben bedenk ik me hoe goed we het eigenlijk hebben. Ik weet dat het een cliche is maar het is gewoon zo. Mijn bemoediging die ik jullie dan ook wil geven is dat als je ergens mee zit ga naar je broer, zus, vader, moeder, vriendin, vriend, partner, voorganger en zo kan ik er nog wel een heleboel opnoemen. Maar bovenal ga ermee naar God.
In Nederland kun je en mag je je emoties delen, je frustraties uiten. Blijf elkaar bemoedigen, Blijf elkaar helpen, Kijk naar de ander! Bedenk niet waarom ik? Nee bedenk hoe kan ik nu omgaan met mijn probleem en wie zou mij erbij kunnen helpen.
Rust NOOIT als het gaat om het kijken naar een ander! Er kan altijd een opening voor je zijn om iemand te helpen of te ondersteunen. Bedenk NOOIT ik kan zelf wel omgaan met dit probleem en kan het zelf wel oplossen. Er is altijd iemand die je kan helpen!!!!!!!!!!!!!
Als je er moeite mee hebt denk dan terug aan de jongeren hier die zelf alles moeten oplossen.
En bedenk dan dat dit een grote last is voor hun. En jouw zorgen zullen uiteindelijk niet weggaan of verdwijnen als je er niet mee afrekent maar dat kan je niet alleen.
Ik heb vaak in mijn leven gedacht waarom overkomt me dit? Waarom nu juist bij mij? En ik weet zeker dat u en jij deze gedachtes zelf ook ervaren hebben.
Sinds ik in Kroatië ben ervaar ik een nieuwe les die ik geleerd heb over pijn en leed. En ik hoop dat door deze post jullie zullen zien hoe goed God voor ons is en hoe makkelijk we het eigenlijk hebben. Ik zeg expres WE omdat ik mijzelf hierbij net zo goed aankijk als een ander.
De mensen van Kroatie leven in een verscheurd land. Niet alleen door de oorlog maar ook door de mensen die zo ontzettend verschillend zijn in geloof, overtuigingen of politieke voorkeur. Ik merk in al de contacten die ik heb dat er een bepaalde vorm van depressie ligt in de harten van de mensen. En dan voornamelijk wat ik zie in de jongeren. Als ik in gesprek ben over gevoelens die de jongeren hebben of wat ze nu ervaren dan proef ik de strijd in hun leven. Maar wat voor hun vooral moeilijk is; is dat ze niet gewend zijn erover te praten. Of zelfs maar erover te denken. En dat terwijl ze bijna allemaal een vervelende thuis situatie hebben of te maken hebben met armoede. Hier boven op zijn er ook nog eens weinig kansen voor hun om hun leven beter te maken.
Ik weet uit eigen ervaring dat een mens het nodig heeft om soms zijn frustraties en diepe gevoelens te delen. Ook weet ik dat dat weer ontzettend moeilijk is. Zelfs bij ons in Nederland.
De jongeren hier kunnen in bijna alle gevallen niet dit doen. Ze staan in feite alleen. De oorzaak hiervan is onder andere een stukje cultuur. Mannen moeten stoer zijn en vrouwen dienen mooi te zijn en maar met elkaar alles op te lossen. Communicatie in huwelijken of relaties heb ik nog niet mogen zien. En alles maar dan ook echt alles blijft oppervlakkig of gewoon ronduit nergens over. Maar diep van binnen voel ik een wereld van emotie en gevoelens die ze zo graag zouden willen delen maar dat zo moeilijk kunnen. Een vader is iemand die je geld geeft. Een moeder die je de opdracht geeft om iets te doen. Een broer moet je stoer tegen doen. Een zus moet je negeren. Dit is natuurlijk niet altijd zo maar wat ik tot nu toe gezien heb is zo.
Maar wat betekent dit voor mij en voor jou/ u??? In Nederland hebben wij de kans en de mogelijkheid om onze emoties te delen. We hebben bijna allemaal een familie, vrienden een kerk of iets of iemand om je gevoelens mee te delen. Echt waar soms denk je in Nederland dat je er alleen voor staat. Maar nu ik hier in Kroatie ben bedenk ik me hoe goed we het eigenlijk hebben. Ik weet dat het een cliche is maar het is gewoon zo. Mijn bemoediging die ik jullie dan ook wil geven is dat als je ergens mee zit ga naar je broer, zus, vader, moeder, vriendin, vriend, partner, voorganger en zo kan ik er nog wel een heleboel opnoemen. Maar bovenal ga ermee naar God.
In Nederland kun je en mag je je emoties delen, je frustraties uiten. Blijf elkaar bemoedigen, Blijf elkaar helpen, Kijk naar de ander! Bedenk niet waarom ik? Nee bedenk hoe kan ik nu omgaan met mijn probleem en wie zou mij erbij kunnen helpen.
Rust NOOIT als het gaat om het kijken naar een ander! Er kan altijd een opening voor je zijn om iemand te helpen of te ondersteunen. Bedenk NOOIT ik kan zelf wel omgaan met dit probleem en kan het zelf wel oplossen. Er is altijd iemand die je kan helpen!!!!!!!!!!!!!
Als je er moeite mee hebt denk dan terug aan de jongeren hier die zelf alles moeten oplossen.
En bedenk dan dat dit een grote last is voor hun. En jouw zorgen zullen uiteindelijk niet weggaan of verdwijnen als je er niet mee afrekent maar dat kan je niet alleen.
Armoede: Wat hebben we het toch goed!
In het begin van mijn reis was ik bedacht op de omstandigheden waarin mensen zouden leven.
Ik was voorbereid op het ergste. En het ergste heb ik mogen zien. Maar in alles probeerde ik naar de mensen te kijken en niet naar hun omstandigheden. Soms zijn mensen heel erg gelukkig met heel erg weinig. En ik denk dat de oplossing niet in materiele zaken ligt.
Maar!
Mijn hart was nuchter. Ik nam alles op en in liefde ging ik om met de mensen. De contacten zijn fantastisch!
Maar moet een gezin van 6 echt leven in 1 kamer? Maar moet een kind echt leven van brood en aardappels? Moet een zieke oma echt alleen zijn alle dagen dat haar leven nog telt?
Ik liep over het terrein van ons huis laatst en keek uit over de heuvels en dalen en dacht na over een situatie die ik had gezien diezelfde dag. En ik werd boos op God en de wereld en dacht na over waarom zulke situaties moesten bestaan.
Het antwoord en de rust kwam op het moment dat de zon onderging. Het was een prachtig schouwspel van kleuren. En ik realiseerde mij het volgende: God heeft de wereld prachtig gemaakt! Alles is in zijn hand en alles en iedereen leeft bij gratie van zijn goedheid. En zijn gift aan ons is de keuze om te doen wat wij willen. En hij hoopt dat wij 1 dag voor hem zullen kiezen.
De wereld leeft onder de zondeval. Het antwoord is Jezus. Hij stierf voor ons aan het kruis! De wereld is gebroken en armoede en alle slechte dingen zijn het gevolg van de zonde. Maar bij Jezus mogen wij rust vinden en een grotere rijkdom dan alle schatten van deze wereld.
Dus ik denk dat in het geval van armoede dat wij niet moeten proberen iets beter te maken terwijl wij niet kijken naar de harten van mensen. Ik denk wel dat als wij de mogelijkheid hebben iets beter te maken wij dit moeten doen. God heeft ons ook verantwoordelijkheid gegeven. Mijn hernieuwde les is dan ook om relaties te bouwen met mensen en dan samen te bouwen aan iets materieels.
Ook Nederland kent armoede! (pas op nu komt het cliché!) Wellicht in andere vormen dan dat ik nu zie maar net zo erg en frustrerend. Dus hoop ik dat jullie hier gevoelig voor willen zijn! Ga relaties aan en bouw op deze relaties verder aan hun leven. En help waar je kunt. Ik wil ook benadrukken dat ook in je Kerk armoede is! Vergis je hier niet in. We en ik vergat het ook nog wel eens dat er ook armoede is bij je broeder of zuster.
Ik was voorbereid op het ergste. En het ergste heb ik mogen zien. Maar in alles probeerde ik naar de mensen te kijken en niet naar hun omstandigheden. Soms zijn mensen heel erg gelukkig met heel erg weinig. En ik denk dat de oplossing niet in materiele zaken ligt.
Maar!
Mijn hart was nuchter. Ik nam alles op en in liefde ging ik om met de mensen. De contacten zijn fantastisch!
Maar moet een gezin van 6 echt leven in 1 kamer? Maar moet een kind echt leven van brood en aardappels? Moet een zieke oma echt alleen zijn alle dagen dat haar leven nog telt?
Ik liep over het terrein van ons huis laatst en keek uit over de heuvels en dalen en dacht na over een situatie die ik had gezien diezelfde dag. En ik werd boos op God en de wereld en dacht na over waarom zulke situaties moesten bestaan.
Het antwoord en de rust kwam op het moment dat de zon onderging. Het was een prachtig schouwspel van kleuren. En ik realiseerde mij het volgende: God heeft de wereld prachtig gemaakt! Alles is in zijn hand en alles en iedereen leeft bij gratie van zijn goedheid. En zijn gift aan ons is de keuze om te doen wat wij willen. En hij hoopt dat wij 1 dag voor hem zullen kiezen.
De wereld leeft onder de zondeval. Het antwoord is Jezus. Hij stierf voor ons aan het kruis! De wereld is gebroken en armoede en alle slechte dingen zijn het gevolg van de zonde. Maar bij Jezus mogen wij rust vinden en een grotere rijkdom dan alle schatten van deze wereld.
Dus ik denk dat in het geval van armoede dat wij niet moeten proberen iets beter te maken terwijl wij niet kijken naar de harten van mensen. Ik denk wel dat als wij de mogelijkheid hebben iets beter te maken wij dit moeten doen. God heeft ons ook verantwoordelijkheid gegeven. Mijn hernieuwde les is dan ook om relaties te bouwen met mensen en dan samen te bouwen aan iets materieels.
Ook Nederland kent armoede! (pas op nu komt het cliché!) Wellicht in andere vormen dan dat ik nu zie maar net zo erg en frustrerend. Dus hoop ik dat jullie hier gevoelig voor willen zijn! Ga relaties aan en bouw op deze relaties verder aan hun leven. En help waar je kunt. Ik wil ook benadrukken dat ook in je Kerk armoede is! Vergis je hier niet in. We en ik vergat het ook nog wel eens dat er ook armoede is bij je broeder of zuster.
Bureaucratie: Wat hebben we het toch goed!
Het volgende verhaal is wat luchtiger dan de vorige dus je kan gerust verder lezen.
Dit is het verhaal over de registratie van de auto! De volgende namen en hun rol in het verhaal moet je/ U even proberen te onthouden omdat het anders niet te volgen is.
Meindert: Eigenaar projekt Duga en Kamp Manuel
Ruben: Jongen uit Nederland die nog niet zo goed Kroatisch kan.
Pili (Ilhad): Werknemer die erg goed engels kan.
Marinko: Vriend van Meindert en nu ook van mij die erg handig is met auto’s
Mile Lula: Man die eigenaar is van verzekering’s maatschappij en die de registratie heeft geregeld van de auto.
Lada: Erg oude gammele auto die het elk moment kan begeven.
Ford Escort: Auto die ongeveer een jaar stil heeft gestaan buiten op ons terrein.
Er was eens een auto die de naam droeg Ford Escort. Deze auto werd aangeschaft door Meindert Jorna toen deze voordelig werd aangeboden. De motor werd gereviseerd en de Ford was klaar om te gaan rijden. Nu moest het zo zijn dat door tijdgebrek en financiën deze Ford twee jaar lang stil stond en niet meer reed. Een andere reden was dat de sleutel verdwenen was en we die niet meer konden vinden.
Op een dag kwam er een jongen uit Nederland naar Kroatië die erg graag een goede auto wou om zijn werk te doen in Kroatië. Ruben zoals deze jongen heette vroeg aan Meindert of de Ford misschien voor hem zou kunnen zijn? Nou was het geval dat de Ford al beloofd was aan iemand anders. En moest Ruben het doen met een Lada Nivia 1600 Jeep 4x4! Een ontzettend grappige auto maar niet erg betrouwbaar.
Op een dag moest Meindert weg en zat Ruben alleen met de Lada! Maar er was goed nieuws Ruben mocht proberen de Ford te registreren. Want Meindert had besloten de auto toch te houden.
Vrijdag:
De eerste stap in de registratie was Marinko! De technicus! Hij ging de auto in orde maken voor de registratie. Bleek tijdens 1 van de testen de Koeler of Kiler in het Kroatisch kapot te zijn want hij lekte enorm. Maar geen vrees! Bosnie is nabij! Ik samen met Pili en Marinko naar bosnie. Na enig gezoek tussen allerlei vage winkeltjes en slopen werd er een tweedehands Kiler gevonden. Voor 50 euro wel te verstaan!
wij weer naar huis. Bleek ook deze Kiler te lekken en stond de auto nog steeds stil.
Het was helaas al te laat om terug te gaan dus besloten Pili en ik om de volgende dag het ding terug te brengen.
Zaterdag:
S’ochtends vroeg toog ik mij met grote angst en beven naar de bosnische grens in de lada.
Met Pili, Salih en Edis. (salih en edis zijn nu even niet van belang)
Eenmaal bij de grens werden we uitvoerig gecontroleerd vanwege de auto en werden we bijna niet doorgelaten. De papieren waren volgens hun niet in orde en de auto had nooit gekeurd mogen worden. (DAT KLOPT!) Toch werden we bij alle drie de hokjes doorgelaten (prijs God) En wij naar de man van de Kiler. En natuurlijk kregen we ons geld niet terug want ze zeiden dat wij hem gebroken hadden. Na een heftige discussie zeiden ze de Kiler te maken, gratis wel te verstaan. (Ondertussen was ik het al aardig zat dat hele gedoe met de grens en deze mensen) Maar goed we kregen dus een gemaakte tweedehands Koeler mee terug.
Eenmaal bij de grens kregen we weer het hele gedoe terwijl we met dezelfde mensen te maken hadden. (wat hebben we het toch goed)
Zondag:
Pili en ik togen ons aan de ford en maakten de hele auto schoon. Hij heeft nog nooit zo geglansd.
S’avonds kwam Marinko de gerepareerde Kiler repareren en de auto deed en reed het fantastisch. Marinko gaf aan niet in de auto te willen rijden naar de keuring vanwege de regels omtrent auto’s die niet geregistreerd zijn. En zei dat hij wel iemand kende.
We spraken af de volgende ochtend in Vojnic elkaar te zien om negen uur.
Maandag: (Let op dit kan verwarrend zijn vanwege de vele namen en ritjes)
08.30: Ik vertrek naar Maljevac om Pili op te halen
09.00: Aankomst in Vojnic Marinko nergens te zien want die heeft zich verslapen.
09.15: Marinko komt aan in Vojnic en neemt ons mee naar de man die het wel kan regelen.
Uiteraard is hij er niet en via de telefoon spreken we af elkaar s’middags om 12 uur te ontmoeten.
09.30: Ik vertel Marinko dat we een probleem hebben namelijk dat het enige pin automaat het niet doet en ik de kosten dus niet kan betalen. Marinko bied aan om ons naar Karlovac te rijden om te pinnen. Een drie kwartier rijden.
12.00: Marinko en wij zijn terug uit Karlovac en zet ons af bij Mile de man die het wel kan regelen. Zelf moet hij er echt vandoor en zegt vaarwel.
12.15: We hebben afspraken gemaakt met Mile een aardige man die voor ons alles gaat regelen voor 150 Kuna (ongeveer 20 euro) Hij regelt dan ook de verzekeringen en alles.
We rijden naar Donja Brusovaca (ons huis) om de ford op te halen met speciale kenteken platen.
12.30: Pili bedenkt zich dat we de enige accu in de Lada hebben laten zitten en die lada staat nog in Vojnic. Geen probleem zegt Mile we vinden wel wat.
13.30: Mile ik en Pili rijden weer terug naar Vojnic want alle pogingen om de ford te starten met een oude accu mislukken.
13.45: Eenmaal in Vojnic (ja alweer!) Blijken de lichten van de lada aan te hebben gestaan en is onze accu leeg! Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah.
Geen probleem zegt Mile en start de lada via zijn auto. Hij zegt rijdt maar met lada naar huis we ontmoeten elkaar daar.
14.15: Ik ben thuis en wacht op Mile. Mile zijn diesel is op en komt met een vrachtwagen naar ons toe.
14.30: De koppeling van de Ford is Kapot! AaAAaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah.
15.15: Via een hele rare manier komen we in Vojnic aan (ja alweer!) En Mile brengt ons naar een man die de auto wel fixen kan. En dat doet ie erg goed.
16.00: Ja het is waar we zijn opweg naar Duga Resa waar het keuring station zich bevind.
ongeveer een uur rijden.
17.00: De auto word gekeurd en goed bevonden! Ja het is waar! Mile vertelt ons dat we nu naar de politie moeten in Vojnic om de papieren te laten goedkeuren en daarna moeten we weer terug naar Duga Resa om de kenteken platen op te kunnen halen.
Dit moet morgen vanwege de openingstijden van de politie.
18.30: Ik ben weer thuis, helemaal kapot en heb de meest frustrerende dag achter de rug tot nu toe in mijn leven.
Dinsdag:
Ik en Pili zijn op weg naar de politie in Vojnic. Eenmaal daar zegt de politie agent dat mijn volmacht om de auto te laten registreren niet voldoende is. Want mijn volmacht gaat over het gehele Kamp Manuel en is niet gespecificeerd dat ik het recht heb om de auto te registreren.
Het maakt de man niet uit dat ik met mijn volmacht het recht heb om voor mezelf een nieuwe volmacht op te stellen. Zwaar gefrustreerd maar ook wel met een lach op mijn gezicht togen Pili en ik ons naar Karlovac (een uur rijden) In de lada (Wat kan dat beestje drinken zeg)
In Karlovac wouden we namelijk via de notaris voor mezelf een nieuwe volmacht op te laten stellen. (ja je moet toch maar wat proberen hier) Maar de notaris wilde mijn volmacht over het gehele kamp Manuel niet accepteren iets wat hij zelf in mijn bijzijn heeft getekent???????????
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH
Ik Meindert bellen in Nederland en om advies gevraagd. Meindert beloofd voor ons een volmacht op te stellen in Nederland en te laten legaliseren en te faxen. Dit kan pas morgen maar ja ben nu al wel wat gewend. Wij weer terug naar huis.
Woensdag:
Ik en Pili wachten op bericht van Meindert dat hij klaar is om te faxen. Rond 11.00 uur belt Meindert met het bericht dat hij wil faxen maar dat het nummer van het postkantoor niet meer klopt. Of wij even naar Vojnic willen rijden om te vragen om het nieuwe nummer en om daar te wachten op de fax. Willen we wegrijden met de Lada (ja je raad het al) Is de Lada gestorven. Wat we ook proberen rijden doet hij niet meer.
Maar geen nood we bellen Marinko en gek als hij is komt hij ons halen en rijd ons naar Vojnic. Bij het postkantoor wachten we vol geduld op de fax. Een half uur later horen we dat de fax niet werkt (sorry!) AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH
Meindert vertelt ons via de sms dat wij wel naar het rode kruis gebouw kunnen gaan voor hulp. Eenmaal daar worden we fantastisch geholpen en mogen we de fax laten komen.
Het is nu inmiddels 13.30 en om twee uur sluit het kantoor van de politie!
Om 13.55 komt de fax binnen. Marinko scheurt met 100 kilometer per uur naar de supermarkt om de fax te laten kopieren. Pili sprint de supermarkt in en uit. Met 100 kilometer per uur naar de politie. Pili en Ik springen uit de auto en rennen het politie bureau in. 14.00 Net op …… TIJD!!!!!!! JEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE
En ja hij legaliseert de documenten! 14.15 Marinko Ik en Pili Naar Duga Resa (een uur rijden)
En Ja we krijgen de kenteken platen.
Terug in de auto kan ik niks meer zeggen ben ZO moe en helemaal gesloopt van de afgelopen dagen.
Nu twee dagen later rijd ik met de Ford heerlijk over de kroatische wegen. Zoevend en met een glimlach op mijn gezicht nadenkend over deze raarste week uit mijn leven. God is goed!
Dit is het verhaal over de registratie van de auto! De volgende namen en hun rol in het verhaal moet je/ U even proberen te onthouden omdat het anders niet te volgen is.
Meindert: Eigenaar projekt Duga en Kamp Manuel
Ruben: Jongen uit Nederland die nog niet zo goed Kroatisch kan.
Pili (Ilhad): Werknemer die erg goed engels kan.
Marinko: Vriend van Meindert en nu ook van mij die erg handig is met auto’s
Mile Lula: Man die eigenaar is van verzekering’s maatschappij en die de registratie heeft geregeld van de auto.
Lada: Erg oude gammele auto die het elk moment kan begeven.
Ford Escort: Auto die ongeveer een jaar stil heeft gestaan buiten op ons terrein.
Er was eens een auto die de naam droeg Ford Escort. Deze auto werd aangeschaft door Meindert Jorna toen deze voordelig werd aangeboden. De motor werd gereviseerd en de Ford was klaar om te gaan rijden. Nu moest het zo zijn dat door tijdgebrek en financiën deze Ford twee jaar lang stil stond en niet meer reed. Een andere reden was dat de sleutel verdwenen was en we die niet meer konden vinden.
Op een dag kwam er een jongen uit Nederland naar Kroatië die erg graag een goede auto wou om zijn werk te doen in Kroatië. Ruben zoals deze jongen heette vroeg aan Meindert of de Ford misschien voor hem zou kunnen zijn? Nou was het geval dat de Ford al beloofd was aan iemand anders. En moest Ruben het doen met een Lada Nivia 1600 Jeep 4x4! Een ontzettend grappige auto maar niet erg betrouwbaar.
Op een dag moest Meindert weg en zat Ruben alleen met de Lada! Maar er was goed nieuws Ruben mocht proberen de Ford te registreren. Want Meindert had besloten de auto toch te houden.
Vrijdag:
De eerste stap in de registratie was Marinko! De technicus! Hij ging de auto in orde maken voor de registratie. Bleek tijdens 1 van de testen de Koeler of Kiler in het Kroatisch kapot te zijn want hij lekte enorm. Maar geen vrees! Bosnie is nabij! Ik samen met Pili en Marinko naar bosnie. Na enig gezoek tussen allerlei vage winkeltjes en slopen werd er een tweedehands Kiler gevonden. Voor 50 euro wel te verstaan!
wij weer naar huis. Bleek ook deze Kiler te lekken en stond de auto nog steeds stil.
Het was helaas al te laat om terug te gaan dus besloten Pili en ik om de volgende dag het ding terug te brengen.
Zaterdag:
S’ochtends vroeg toog ik mij met grote angst en beven naar de bosnische grens in de lada.
Met Pili, Salih en Edis. (salih en edis zijn nu even niet van belang)
Eenmaal bij de grens werden we uitvoerig gecontroleerd vanwege de auto en werden we bijna niet doorgelaten. De papieren waren volgens hun niet in orde en de auto had nooit gekeurd mogen worden. (DAT KLOPT!) Toch werden we bij alle drie de hokjes doorgelaten (prijs God) En wij naar de man van de Kiler. En natuurlijk kregen we ons geld niet terug want ze zeiden dat wij hem gebroken hadden. Na een heftige discussie zeiden ze de Kiler te maken, gratis wel te verstaan. (Ondertussen was ik het al aardig zat dat hele gedoe met de grens en deze mensen) Maar goed we kregen dus een gemaakte tweedehands Koeler mee terug.
Eenmaal bij de grens kregen we weer het hele gedoe terwijl we met dezelfde mensen te maken hadden. (wat hebben we het toch goed)
Zondag:
Pili en ik togen ons aan de ford en maakten de hele auto schoon. Hij heeft nog nooit zo geglansd.
S’avonds kwam Marinko de gerepareerde Kiler repareren en de auto deed en reed het fantastisch. Marinko gaf aan niet in de auto te willen rijden naar de keuring vanwege de regels omtrent auto’s die niet geregistreerd zijn. En zei dat hij wel iemand kende.
We spraken af de volgende ochtend in Vojnic elkaar te zien om negen uur.
Maandag: (Let op dit kan verwarrend zijn vanwege de vele namen en ritjes)
08.30: Ik vertrek naar Maljevac om Pili op te halen
09.00: Aankomst in Vojnic Marinko nergens te zien want die heeft zich verslapen.
09.15: Marinko komt aan in Vojnic en neemt ons mee naar de man die het wel kan regelen.
Uiteraard is hij er niet en via de telefoon spreken we af elkaar s’middags om 12 uur te ontmoeten.
09.30: Ik vertel Marinko dat we een probleem hebben namelijk dat het enige pin automaat het niet doet en ik de kosten dus niet kan betalen. Marinko bied aan om ons naar Karlovac te rijden om te pinnen. Een drie kwartier rijden.
12.00: Marinko en wij zijn terug uit Karlovac en zet ons af bij Mile de man die het wel kan regelen. Zelf moet hij er echt vandoor en zegt vaarwel.
12.15: We hebben afspraken gemaakt met Mile een aardige man die voor ons alles gaat regelen voor 150 Kuna (ongeveer 20 euro) Hij regelt dan ook de verzekeringen en alles.
We rijden naar Donja Brusovaca (ons huis) om de ford op te halen met speciale kenteken platen.
12.30: Pili bedenkt zich dat we de enige accu in de Lada hebben laten zitten en die lada staat nog in Vojnic. Geen probleem zegt Mile we vinden wel wat.
13.30: Mile ik en Pili rijden weer terug naar Vojnic want alle pogingen om de ford te starten met een oude accu mislukken.
13.45: Eenmaal in Vojnic (ja alweer!) Blijken de lichten van de lada aan te hebben gestaan en is onze accu leeg! Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah.
Geen probleem zegt Mile en start de lada via zijn auto. Hij zegt rijdt maar met lada naar huis we ontmoeten elkaar daar.
14.15: Ik ben thuis en wacht op Mile. Mile zijn diesel is op en komt met een vrachtwagen naar ons toe.
14.30: De koppeling van de Ford is Kapot! AaAAaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah.
15.15: Via een hele rare manier komen we in Vojnic aan (ja alweer!) En Mile brengt ons naar een man die de auto wel fixen kan. En dat doet ie erg goed.
16.00: Ja het is waar we zijn opweg naar Duga Resa waar het keuring station zich bevind.
ongeveer een uur rijden.
17.00: De auto word gekeurd en goed bevonden! Ja het is waar! Mile vertelt ons dat we nu naar de politie moeten in Vojnic om de papieren te laten goedkeuren en daarna moeten we weer terug naar Duga Resa om de kenteken platen op te kunnen halen.
Dit moet morgen vanwege de openingstijden van de politie.
18.30: Ik ben weer thuis, helemaal kapot en heb de meest frustrerende dag achter de rug tot nu toe in mijn leven.
Dinsdag:
Ik en Pili zijn op weg naar de politie in Vojnic. Eenmaal daar zegt de politie agent dat mijn volmacht om de auto te laten registreren niet voldoende is. Want mijn volmacht gaat over het gehele Kamp Manuel en is niet gespecificeerd dat ik het recht heb om de auto te registreren.
Het maakt de man niet uit dat ik met mijn volmacht het recht heb om voor mezelf een nieuwe volmacht op te stellen. Zwaar gefrustreerd maar ook wel met een lach op mijn gezicht togen Pili en ik ons naar Karlovac (een uur rijden) In de lada (Wat kan dat beestje drinken zeg)
In Karlovac wouden we namelijk via de notaris voor mezelf een nieuwe volmacht op te laten stellen. (ja je moet toch maar wat proberen hier) Maar de notaris wilde mijn volmacht over het gehele kamp Manuel niet accepteren iets wat hij zelf in mijn bijzijn heeft getekent???????????
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH
Ik Meindert bellen in Nederland en om advies gevraagd. Meindert beloofd voor ons een volmacht op te stellen in Nederland en te laten legaliseren en te faxen. Dit kan pas morgen maar ja ben nu al wel wat gewend. Wij weer terug naar huis.
Woensdag:
Ik en Pili wachten op bericht van Meindert dat hij klaar is om te faxen. Rond 11.00 uur belt Meindert met het bericht dat hij wil faxen maar dat het nummer van het postkantoor niet meer klopt. Of wij even naar Vojnic willen rijden om te vragen om het nieuwe nummer en om daar te wachten op de fax. Willen we wegrijden met de Lada (ja je raad het al) Is de Lada gestorven. Wat we ook proberen rijden doet hij niet meer.
Maar geen nood we bellen Marinko en gek als hij is komt hij ons halen en rijd ons naar Vojnic. Bij het postkantoor wachten we vol geduld op de fax. Een half uur later horen we dat de fax niet werkt (sorry!) AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH
Meindert vertelt ons via de sms dat wij wel naar het rode kruis gebouw kunnen gaan voor hulp. Eenmaal daar worden we fantastisch geholpen en mogen we de fax laten komen.
Het is nu inmiddels 13.30 en om twee uur sluit het kantoor van de politie!
Om 13.55 komt de fax binnen. Marinko scheurt met 100 kilometer per uur naar de supermarkt om de fax te laten kopieren. Pili sprint de supermarkt in en uit. Met 100 kilometer per uur naar de politie. Pili en Ik springen uit de auto en rennen het politie bureau in. 14.00 Net op …… TIJD!!!!!!! JEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE
En ja hij legaliseert de documenten! 14.15 Marinko Ik en Pili Naar Duga Resa (een uur rijden)
En Ja we krijgen de kenteken platen.
Terug in de auto kan ik niks meer zeggen ben ZO moe en helemaal gesloopt van de afgelopen dagen.
Nu twee dagen later rijd ik met de Ford heerlijk over de kroatische wegen. Zoevend en met een glimlach op mijn gezicht nadenkend over deze raarste week uit mijn leven. God is goed!
zaterdag 12 januari 2008
Pedicure Kroatische stijl!
Heb je wel eens een koe een pedicure zien krijgen????? Nou vandaag mocht ik er getuige van zijn! Wat heb ik gelachen zeg. Geheel onverwachts werd ik opgehaald door de buurman met de mededeling dat ik geacht werd een koe te komen helpen vasthouden????!? Nou spreek ik nog niet zo heel goed Kroatisch dus ik begreep eerst niet wat we gingen doen. Uit zekerheid trok ik maar mijn slacht kleren aan omdat je het maar nooit weet met die man. Eenmaal een paar huizen verderop trof ik een grote hoeveelheid boeren uit de omgeving aan die uitgebreid aan de raki zaten en de politiek de prijs van olie en Kroatië in het algemeen aan het bediscussiëren waren. Ik snapte nog steeds niet wat we gingen doen dus vol geduld toog ik mij dan maar aan de koffie(Raki vind ik nog steeds niet lekker!). Op een gegeven moment verscheen er een man met een ijzeren koffertje die schijnbaar veel respect genoot van de boeren. Bleek het de dierenarts te zijn en snapte ik dat de koe nog een dagje mocht leven. Er was een probleem met de poot van de koe zoals de dierenarts mij in vloeiend engels uitlegde. En moesten zijn nagels geknipt worden. Nou heb je daar vier dingen voor nodig:
1: Een dierenarts met een verdovings spuitje
2: 6 sterke mannen
3: Een grote tang en wat messen
4: Een grote stok!
Hieronder staat een foto van de mannen die de poot en de koe tegenhouden. Het is jammer dat je op een foto niet echt de sfeer kan aangeven maar tijdens dit staan waren de droge humor en flauwe grappen nooit langer dan twee minuten uit elkaar en was het een gezellige boel. En die dierenarts maar aan het werk. Als mijn nagels volgende keer geknipt moeten worden ga ik wel naar hem toe. Wat een kerel!
Maar goed.. Sorry dat het zo lang duurde voor deze nieuwe blog maar we hadden het erg druk. Ik zal mijn leven beteren!
Greet Rups
Greet Rups
Abonneren op:
Posts (Atom)