Het was een regenachtige dag in Kroatie. Vermoeid van het weer zat ik lekker binnen tv te kijken en te genieten van het warme vuurtje en een lekker bakje koffie. Maar toen!
Danijel had enige weken geleden een verlaten puppy gevonden en die meegenomen naar huis en verzorgd. Een lief beestje en Danijel werd dan ook gehecht aan het beestje en besloot deze naar Nederland te sturen naar zijn vrouw zodat deze hond dan hun hond zou worden.
Via een organisatie kwam Danijel in contact met een man die de hond (scruffy) wel wou vervoeren naar Nederland. En er werden afspraken gemaakt voor het vervoer. Maar op deze bewuste dag belde de man dat zijn vader heel erg ziek was geworden en dat hij halsoverkop naar Nederland zou gaan en wou graag de hond meenemen. Of wij even naar Rijeka konden rijden!
Nou vind ik dat niet zo erg natuurlijk. De bij nader inzien 200 kilometer lange heenrit was natuurlijk zo gepiept. En in Kroatië doen we niet zo moeilijk over lange afstanden. Dus ik klapte mijn laptopje in en goot de koffie in 1 teug naar binnen. LET’S GO!
Vol goede moed togen wij ons dus in de regen naar Rijeka. Nadat wij op de autosnelweg waren aangekomen bij Karlovac begonnen de heuvels van Kroatie zich te vormen naar bergen en begon mijn oude ford te pruttellen en te hard te werken vanwege de steile klimmen. En was ik vaak genoodzaakt om met 40 kilometer per uur de berg op te rijden. (Voor Emanuel een beetje gelijk aan de audi 80 toen in Zwitserland toen wij naar boven reden)
Toen opeens keek ik naar links en zei tegen Danijel “ligt daar nou sneeuw?” En ja hoor hoe verder we reden des te meer sneeuw we tegenkwamen en op een gegeven moment hoe kan het dan ook anders begon het te sneeuwen. (Met sneeuw bedoel ik dan een sneeuwstorm die tussen de bergketens vastzit met windkracht 7) De politie hield alle vrachtwagens tegen en die mochten niet meer verder. Maar wij mochten gewoon door tuffen en met 40 tot 50 kilometer per uur gingen we verder. Een drie uur later komen we door een grote tunnel aan bij de zee. KRAAKHELDERE lucht met zonsondergang bij een prachtige stad aan de zee. Rijeka! Echt bizar de wisseling van het weer. Door 1 tunnel. Maar goed we droppen de hond op de afgesproken plek die alleen mensen in Kroatië kunnen bedenken (zo onlogisch) En ik begin te twijfelen of ik nog wel terug moet rijden. Het is inmiddels 7 uur s’avonds en maak me echt zorgen over de sneeuw. Maar na een klein stukje terug te hebben gereden besluit ik het toch te proberen.
Eenmaal op de terug weg komen we door dezelfde lange tunnel aan de andere kant uit. Prijs God geen sneeuw meer! Lekker regenbuitje dat wel maar we kunnen doorrijden en we gaan berg af (Oooooooooooooh mijn ford kan 120!) Toch nog drie uur overgedaan en tussendoor nog even uitgebreid gegeten in Karlovac en boodschappen gedaan. Komen we in Donja Brusovaca windstil en geen regen???????????????????? Raar Land
Elf uur s’avonds kom ik thuis ga op de bank zitten en zeg! WELTERUSTEN !
Greet Rups
zondag 9 maart 2008
woensdag 20 februari 2008
Stop Politie!
Donja Brusovaca ligt niet zo heel ver van de grens met Bosnië af. Daardoor heb ik heel erg veel de grens moeten oversteken. Want in Bosnië spreken en kennen we veel mensen. Ook ben ik in Bosnië geregistreerd en woon ik volgens de wet daar. Nou ken ik ondertussen de mensen bij de grens erg goed en weten hun ondertussen ook erg goed wie ik ben. Dus ontstaan er leuke en minder leuke relaties. De leuke relaties laten me dan ook ondertussen zonder slag of stoot door want ze weten wie ik ben en dat alles gewoon in orde is. Er ontstaat zelfs een routine waarbij de gebruikelijk zinnen en de gebruikelijke glimlach elke dag hetzelfde zijn. De minder leuke relaties zoeken stug elke dag naar iets verkeerds maar vinden uiteraard niks maar ja ze moeten toch wat.
Nou is het de laatste week erg druk geweest met de politie bij de grens en in het land. Namelijk ik werd op een dag wakker van stemmen op het erf en Lana de hond die tekeerging. Ik trok snel mijn kleren aan en liep door de deur naar buiten. Staat er een politie auto op het erf! Euuuuh goedemorgen??? De politie agent in kwestie stelde zich netjes voor en begon een verhaal in het Kroatisch dat ik vanwege de snelheid en moeilijk taalgebruik niet begreep. Dus ik Daniel uit zijn bed gehaald met de woorden “Daniel de politie wil met me praten! Kun jij even helpen” Bleek dat deze agent op zoek was naar een paar jongens die waarschijnlijk iets hadden uitgehaald en waren bij ons terecht gekomen. Maar ja wij hadden niemand over de vloer. En we wisten natuurlijk van niets.
De dag erna reed ik met de toegestane snelheid over de weg toen ik voor geen enkele reden werd aangehouden en mijn papieren werden gecontroleerd. Maar ja uiteraard was er niks aan de hand. Maar ik krijg steeds meer het idee dat ze zich een beetje vervelen. Bij de grens en de politie in het land zelf.
Op een avond was ik bij de grens en terwijl de ene man mijn papieren uitgebreid doornam zag ik op de achtergrond het computerscherm met het welbekende spelletje Patience. Ze vervelen zich gewoon. En ook al kennen ze je goed ze blijven de papieren elke keer weer bekijken alsof je er voor het eerst bent. Ondertussen is mijn paspoort al bijna vol van alle stempels maar ja op een gegeven moment begrijpen ze toch wel dat het geen zin heeft???
Ze zullen hun werk wel doen!
Nou is het de laatste week erg druk geweest met de politie bij de grens en in het land. Namelijk ik werd op een dag wakker van stemmen op het erf en Lana de hond die tekeerging. Ik trok snel mijn kleren aan en liep door de deur naar buiten. Staat er een politie auto op het erf! Euuuuh goedemorgen??? De politie agent in kwestie stelde zich netjes voor en begon een verhaal in het Kroatisch dat ik vanwege de snelheid en moeilijk taalgebruik niet begreep. Dus ik Daniel uit zijn bed gehaald met de woorden “Daniel de politie wil met me praten! Kun jij even helpen” Bleek dat deze agent op zoek was naar een paar jongens die waarschijnlijk iets hadden uitgehaald en waren bij ons terecht gekomen. Maar ja wij hadden niemand over de vloer. En we wisten natuurlijk van niets.
De dag erna reed ik met de toegestane snelheid over de weg toen ik voor geen enkele reden werd aangehouden en mijn papieren werden gecontroleerd. Maar ja uiteraard was er niks aan de hand. Maar ik krijg steeds meer het idee dat ze zich een beetje vervelen. Bij de grens en de politie in het land zelf.
Op een avond was ik bij de grens en terwijl de ene man mijn papieren uitgebreid doornam zag ik op de achtergrond het computerscherm met het welbekende spelletje Patience. Ze vervelen zich gewoon. En ook al kennen ze je goed ze blijven de papieren elke keer weer bekijken alsof je er voor het eerst bent. Ondertussen is mijn paspoort al bijna vol van alle stempels maar ja op een gegeven moment begrijpen ze toch wel dat het geen zin heeft???
Ze zullen hun werk wel doen!
vrijdag 25 januari 2008
Pijn en leed: Wat hebben we het toch goed!
De volgende drie post gaan over wat serieuzere zaken behalve de laatste. Ik hoop dat jullie de tijd willen nemen om ze te lezen en samen met mij te leren over het leven en God.
Ik heb vaak in mijn leven gedacht waarom overkomt me dit? Waarom nu juist bij mij? En ik weet zeker dat u en jij deze gedachtes zelf ook ervaren hebben.
Sinds ik in Kroatië ben ervaar ik een nieuwe les die ik geleerd heb over pijn en leed. En ik hoop dat door deze post jullie zullen zien hoe goed God voor ons is en hoe makkelijk we het eigenlijk hebben. Ik zeg expres WE omdat ik mijzelf hierbij net zo goed aankijk als een ander.
De mensen van Kroatie leven in een verscheurd land. Niet alleen door de oorlog maar ook door de mensen die zo ontzettend verschillend zijn in geloof, overtuigingen of politieke voorkeur. Ik merk in al de contacten die ik heb dat er een bepaalde vorm van depressie ligt in de harten van de mensen. En dan voornamelijk wat ik zie in de jongeren. Als ik in gesprek ben over gevoelens die de jongeren hebben of wat ze nu ervaren dan proef ik de strijd in hun leven. Maar wat voor hun vooral moeilijk is; is dat ze niet gewend zijn erover te praten. Of zelfs maar erover te denken. En dat terwijl ze bijna allemaal een vervelende thuis situatie hebben of te maken hebben met armoede. Hier boven op zijn er ook nog eens weinig kansen voor hun om hun leven beter te maken.
Ik weet uit eigen ervaring dat een mens het nodig heeft om soms zijn frustraties en diepe gevoelens te delen. Ook weet ik dat dat weer ontzettend moeilijk is. Zelfs bij ons in Nederland.
De jongeren hier kunnen in bijna alle gevallen niet dit doen. Ze staan in feite alleen. De oorzaak hiervan is onder andere een stukje cultuur. Mannen moeten stoer zijn en vrouwen dienen mooi te zijn en maar met elkaar alles op te lossen. Communicatie in huwelijken of relaties heb ik nog niet mogen zien. En alles maar dan ook echt alles blijft oppervlakkig of gewoon ronduit nergens over. Maar diep van binnen voel ik een wereld van emotie en gevoelens die ze zo graag zouden willen delen maar dat zo moeilijk kunnen. Een vader is iemand die je geld geeft. Een moeder die je de opdracht geeft om iets te doen. Een broer moet je stoer tegen doen. Een zus moet je negeren. Dit is natuurlijk niet altijd zo maar wat ik tot nu toe gezien heb is zo.
Maar wat betekent dit voor mij en voor jou/ u??? In Nederland hebben wij de kans en de mogelijkheid om onze emoties te delen. We hebben bijna allemaal een familie, vrienden een kerk of iets of iemand om je gevoelens mee te delen. Echt waar soms denk je in Nederland dat je er alleen voor staat. Maar nu ik hier in Kroatie ben bedenk ik me hoe goed we het eigenlijk hebben. Ik weet dat het een cliche is maar het is gewoon zo. Mijn bemoediging die ik jullie dan ook wil geven is dat als je ergens mee zit ga naar je broer, zus, vader, moeder, vriendin, vriend, partner, voorganger en zo kan ik er nog wel een heleboel opnoemen. Maar bovenal ga ermee naar God.
In Nederland kun je en mag je je emoties delen, je frustraties uiten. Blijf elkaar bemoedigen, Blijf elkaar helpen, Kijk naar de ander! Bedenk niet waarom ik? Nee bedenk hoe kan ik nu omgaan met mijn probleem en wie zou mij erbij kunnen helpen.
Rust NOOIT als het gaat om het kijken naar een ander! Er kan altijd een opening voor je zijn om iemand te helpen of te ondersteunen. Bedenk NOOIT ik kan zelf wel omgaan met dit probleem en kan het zelf wel oplossen. Er is altijd iemand die je kan helpen!!!!!!!!!!!!!
Als je er moeite mee hebt denk dan terug aan de jongeren hier die zelf alles moeten oplossen.
En bedenk dan dat dit een grote last is voor hun. En jouw zorgen zullen uiteindelijk niet weggaan of verdwijnen als je er niet mee afrekent maar dat kan je niet alleen.
Ik heb vaak in mijn leven gedacht waarom overkomt me dit? Waarom nu juist bij mij? En ik weet zeker dat u en jij deze gedachtes zelf ook ervaren hebben.
Sinds ik in Kroatië ben ervaar ik een nieuwe les die ik geleerd heb over pijn en leed. En ik hoop dat door deze post jullie zullen zien hoe goed God voor ons is en hoe makkelijk we het eigenlijk hebben. Ik zeg expres WE omdat ik mijzelf hierbij net zo goed aankijk als een ander.
De mensen van Kroatie leven in een verscheurd land. Niet alleen door de oorlog maar ook door de mensen die zo ontzettend verschillend zijn in geloof, overtuigingen of politieke voorkeur. Ik merk in al de contacten die ik heb dat er een bepaalde vorm van depressie ligt in de harten van de mensen. En dan voornamelijk wat ik zie in de jongeren. Als ik in gesprek ben over gevoelens die de jongeren hebben of wat ze nu ervaren dan proef ik de strijd in hun leven. Maar wat voor hun vooral moeilijk is; is dat ze niet gewend zijn erover te praten. Of zelfs maar erover te denken. En dat terwijl ze bijna allemaal een vervelende thuis situatie hebben of te maken hebben met armoede. Hier boven op zijn er ook nog eens weinig kansen voor hun om hun leven beter te maken.
Ik weet uit eigen ervaring dat een mens het nodig heeft om soms zijn frustraties en diepe gevoelens te delen. Ook weet ik dat dat weer ontzettend moeilijk is. Zelfs bij ons in Nederland.
De jongeren hier kunnen in bijna alle gevallen niet dit doen. Ze staan in feite alleen. De oorzaak hiervan is onder andere een stukje cultuur. Mannen moeten stoer zijn en vrouwen dienen mooi te zijn en maar met elkaar alles op te lossen. Communicatie in huwelijken of relaties heb ik nog niet mogen zien. En alles maar dan ook echt alles blijft oppervlakkig of gewoon ronduit nergens over. Maar diep van binnen voel ik een wereld van emotie en gevoelens die ze zo graag zouden willen delen maar dat zo moeilijk kunnen. Een vader is iemand die je geld geeft. Een moeder die je de opdracht geeft om iets te doen. Een broer moet je stoer tegen doen. Een zus moet je negeren. Dit is natuurlijk niet altijd zo maar wat ik tot nu toe gezien heb is zo.
Maar wat betekent dit voor mij en voor jou/ u??? In Nederland hebben wij de kans en de mogelijkheid om onze emoties te delen. We hebben bijna allemaal een familie, vrienden een kerk of iets of iemand om je gevoelens mee te delen. Echt waar soms denk je in Nederland dat je er alleen voor staat. Maar nu ik hier in Kroatie ben bedenk ik me hoe goed we het eigenlijk hebben. Ik weet dat het een cliche is maar het is gewoon zo. Mijn bemoediging die ik jullie dan ook wil geven is dat als je ergens mee zit ga naar je broer, zus, vader, moeder, vriendin, vriend, partner, voorganger en zo kan ik er nog wel een heleboel opnoemen. Maar bovenal ga ermee naar God.
In Nederland kun je en mag je je emoties delen, je frustraties uiten. Blijf elkaar bemoedigen, Blijf elkaar helpen, Kijk naar de ander! Bedenk niet waarom ik? Nee bedenk hoe kan ik nu omgaan met mijn probleem en wie zou mij erbij kunnen helpen.
Rust NOOIT als het gaat om het kijken naar een ander! Er kan altijd een opening voor je zijn om iemand te helpen of te ondersteunen. Bedenk NOOIT ik kan zelf wel omgaan met dit probleem en kan het zelf wel oplossen. Er is altijd iemand die je kan helpen!!!!!!!!!!!!!
Als je er moeite mee hebt denk dan terug aan de jongeren hier die zelf alles moeten oplossen.
En bedenk dan dat dit een grote last is voor hun. En jouw zorgen zullen uiteindelijk niet weggaan of verdwijnen als je er niet mee afrekent maar dat kan je niet alleen.
Abonneren op:
Posts (Atom)